خویشتن خویش
لغتنامه دهخدا
خویشتن خویش . [ خوی / خی ت َ ن ِ خوی / خی ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) نفس خود :
با خردومند بیوفا بود این بخت
خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت .
بر خرد خویش بر ستم نتوان کرد
خویشتن خویش را دژم نتوان کرد.
ورچه گرانسنگی با بی خرد
خویشتن خویش سبکبار کن .
- امثال :
خویشتن خویش را بیاب چو مردان .
با خردومند بیوفا بود این بخت
خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت .
رودکی .
بر خرد خویش بر ستم نتوان کرد
خویشتن خویش را دژم نتوان کرد.
عنصری .
ورچه گرانسنگی با بی خرد
خویشتن خویش سبکبار کن .
ناصرخسرو.
- امثال :
خویشتن خویش را بیاب چو مردان .