خودافتادهلغتنامه دهخداخودافتاده . [ خوَدْ / خُدْ اُ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) افتاده . عاجز. مسکین . کنایه از متواضع و خاشع. || آنکه موجب افتادگی و عجز خود است . آنکه خود را به پرتگاه و عجز انداخته : خودافتاده نگرید. (یادداشت بخط مؤلف ).
