خلوتگاه

خلوتگاه . [ خ َل ْ وَ] (اِ مرکب ) محل انزوا. (ناظم الاطباء) :
یک شبی مجنون بخلوتگاه ناز
با خدای خویشتن می کرد راز.

(منسوب به مولوی ).

ز خلوتگاه ربانی وثاقی در سرای دل .

سعدی .

|| شبستان . (ناظم الاطباء) :
درون بردندش از در شادمانه
بخلوتگاه آن شمع زمانه .

نظامی .

|| محل آسایش . (ناظم الاطباء) :
ملک روزی بخلوتگاه بنشست
نشاند آن لعبتان را نیز بر دست .

نظامی .