خلفة
لغت‌نامه دهخدا
خلفة. [ خ ُ / خ ِ ف َ ] (ع اِ) خلاف . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). خِلفَه .
- فی خلقه خلفة؛ در خوی او خلافست . || عیب . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || خلاف . || خطا. || عدم اشتهای غذا از بیماری . || وصله بر جامه . || آخرین مزه ٔ طعام . || (اِمص ) گولی . دلشدگی . بی عقلی . (ازمنتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). ج ، خُلف .
- فی خلقه خلفة؛ در خوی او خلافست . || عیب . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || خلاف . || خطا. || عدم اشتهای غذا از بیماری . || وصله بر جامه . || آخرین مزه ٔ طعام . || (اِمص ) گولی . دلشدگی . بی عقلی . (ازمنتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). ج ، خُلف .
