خسته دل

خسته دل . [ خ َ ت َ / ت ِ دِ ] (ص مرکب ) دل فکار. دل افکار. دلخسته . غمناک . غمین . دلتنگ . (یادداشت مؤلف ) :
بیاورد پس خسرو خسته دل
پرستنده سیصد عماری چهل .

فردوسی .

از اندیشگان زال شد خسته دل
بران کار بنهاد پیوسته دل .

فردوسی .

که هستند ایشان همه خسته دل
به تیمار بربسته پیوسته دل .

فردوسی .

بدادار گفتا جهان داوری
سزد گر بدین خسته دل بنگری .

فردوسی .

ملک ما بشکار ملکان تاخته بود
ما زاندیشه ٔ او خسته دل و خسته جگر.

فرخی .

خوار باد و خسته دل بدخواه جاه و دولتش
گر به بغداد است و ری یا در طخارستان و خست .

سوزنی .

خسته دلم شاید اگر بخشدم
کلک و بنان تو شفای جنان .

خاقانی .

طاعنان خسته دلش می دارند
خار در دیده ٔ طاعن تو کنی .

خاقانی .

زین واقعه چرخ دل شکن را
هم خسته دل وفکار بینید.

نظامی .

گردد ز جفات صاحب ملک
آگاه و تو خسته دل شوی زان .

بدر جاجرمی .

گر خسته دلی نعره زند بر سر کویی
عیبش نتوان گفت که بی خویشتن است آن .

سعدی (طیبات ).

ای زاهد خرقه پوش تا کی
با عاشق خسته دل کنی جنگ .

سعدی .

مرا با آن چنان الفتی نبود که از مفارقتش خسته دل باشم . (گلستان سعدی ).
در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در خروش و در غوغاست .

حافظ.

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
هرگه که یاد روی تو کردم جوان شدم .

حافظ.

عشق رخ یار بر من زار مگیر
بر خسته دلان رند خمار مگیر.

حافظ.