خرق
لغت‌نامه دهخدا
خرق . [ خ َ ] (ع مص ) آوردن چیزی را. پاره کردن . دریدن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) : فانطلقا حتی اذا رکبا فی السفینة خرقها قال اخرقتها لتغرق اهلها لقد جئت شیئاً امراً. (قرآن 71/18).
وآن فضای خرق اسباب و علل
هست ارض اﷲ ای صدر اجل .
آنکه بیرون از طبایع جان اوست
منصب خرق سببهاآن اوست .
|| دروغ گفتن . || چاک زدن جامه . || دروغ بربافتن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) : و جعلوا ﷲ شرکاء الجن و خلقهم و خرقوا له بنین و بنات بغیر علم سبحانه و تعالی عما یصفون . (قرآن 100/6). || طی مسافت کردن . (ازمنتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از اقرب الموارد). منه : «خرق الارض »؛ ای برید مسافت زمین را به رفتن . (منتهی الارب ).
وآن فضای خرق اسباب و علل
هست ارض اﷲ ای صدر اجل .
مولوی (مثنوی ).
آنکه بیرون از طبایع جان اوست
منصب خرق سببهاآن اوست .
مولوی (مثنوی ).
|| دروغ گفتن . || چاک زدن جامه . || دروغ بربافتن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) : و جعلوا ﷲ شرکاء الجن و خلقهم و خرقوا له بنین و بنات بغیر علم سبحانه و تعالی عما یصفون . (قرآن 100/6). || طی مسافت کردن . (ازمنتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از اقرب الموارد). منه : «خرق الارض »؛ ای برید مسافت زمین را به رفتن . (منتهی الارب ).
