خالد
لغتنامه دهخدا
خالد. [ ل ِ ] (اِخ ) ابن احمدبن ابی زید الرصافی مکنی به ابوزید. وی قضاء مدینه سالم را داشت و در قتل والی آنجا ذی الوزارتین ابی عبداﷲ محمدبن احمدبن باق الکتاب القرطبی ، در سنه ٔ 419 هَ . ق . به رنج درافتاد. (از الحلل السندسیه ج 2 ص 89).