حاجب

حاجب .[ ج ِ ] (اِخ ) هبةاﷲبن حسن مکنی به ابوالحسن . ابن الانباری نام او را در طبقات النحویین آورده است . وی ازافاضل اهل ادب ، و شاعری ملیح الشعر است . او راست :
یا لیلة سلک ازمان بطیبها فی کل مسلک
اذ ارتقی درج المسررة مدرکا ما لیس یدرک
والبدر قد فضح الظلام فستره عنه مهتک
و کانما زهر النجوم بلمعها شعل تحرّک
و الغیم احیانا یموج کانه ثوب ممسک
و کان ّ نشر المسک ینفح فی النسیم اذا تحرک
والنور یبسم فی الریاض فان نظرت َ الیه سرک
شارطت نفسی ان اقو

م بحقها والشرط املک

حتی تولی اللیل منهزما و جاء الصبح یضحک
واه الفتی لو انه فی ظل طیب العیش یترک
والمرء یحسب عمره فاذا اتاه الشیب فذلک .
و او در آخر ماه رمضان سنه ٔ 428 هَ. ق . در خلافت القائم بامراﷲ ببغداد، فجاءة بمرد. رجوع شود به معجم الادباء چ مارگلیوث ج 7 ص 239 و 240.