جرجانی

جرجانی . [ ج ُ ] (اِخ ) علی بن عبدالعزیزبن حسن بن علی بن اسماعیل ، مکنی به ابوالحسن . فقیه شافعی بود. وی در عین حال شاعری ماهر و نویسنده ای زبردست و خوش خطی بی مانند بشمار می رفت و بمقام قضا رسید و در ری در عصر صاحب عباد قاضی القضاة بود و برای تحصیل علوم و معارف به بیشتر بلاد اسلامی مسافرت کرد. او راست : 1- الوساطةبین المتنبی وخصومه . 2- تفسیر القرآن . 3- تهذیب التاریخ . 4- دیوان شعر. 5- رسائل . او بسال 290 هَ . ق . بدنیا آمد. و درگذشت او را به اختلاف بسالهای 362 و 366 و 392 هَ . ق . ذکر کرده اند. ابیات زیر از اوست :
ماتطعمت لذة العبش حتی
صرت للبیت و الکتاب جلیسا
ای یشئی اعزعندی من العد
-م فماابتفی سواه انیسا
انما الذل فی مخالطة النا
-سن فدعهم وعش عزیزاً رئیسا. (از اعلام زرکلی و ریحانة الادب ). و رجوع به وفیات الاعیان و ابوالحسن علی عبدالعزیز در همین لغت نامه و معجم المطبوعات شود.