جای بیرون در
لغتنامه دهخدا
جای بیرون در. [ ی ِ ن ِ دَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از خارج خانه و جای بیگانگان و راندگان است که بدرون خانه محرم نیستند :
هم عقل بر در او جایش بیرون در
هم عشق در راه او فرقش بزیر پا.
هم عقل بر در او جایش بیرون در
هم عشق در راه او فرقش بزیر پا.
(انجمن آرا).