ثناگر
لغت‌نامه دهخدا
ثناگر. [ ث َ گ َ ] (ص مرکب ) مدّاح . ستایشگر :
لبش پر ز خنده دلش پر ز کام
سپهرش ثناگر ستاره غلام .
مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محل و مقدارم !
خلقی ثناگرند مرا در هجای او
بر خود زبان خلق ثناگر همی کنم .
لبش پر ز خنده دلش پر ز کام
سپهرش ثناگر ستاره غلام .
فردوسی .
مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محل و مقدارم !
مسعودسعد.
خلقی ثناگرند مرا در هجای او
بر خود زبان خلق ثناگر همی کنم .
سوزنی .
