توجو

توجؤ. [ ت َ وَج ْ ج ُءْ ] (ع مص ) به دست و به کارد زدن ، یقال : توجأه بالید و السکین توجؤاً. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ). با کارد و دست زدن بر موضعی . (از اقرب الموارد). در حدیث ابوهریره : فحدیدته فی بطنه یتوجاء بها فی نار جهنم . (اقرب الموارد).