تفییل
لغتنامه دهخدا
تفییل . [ ت َ ] (ع مص ) ضعیف رأی خواندن . (تاج المصادر بیهقی ). زشت کردن رأی کسی را و منسوب کردن به خطا و سستی رأی و سست رأی گفتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد): مدحت بقول صادق لم تفیل ؛ ای لم یفیل رأیک . (اقرب الموارد).
