تفضل داشتن

تفضل داشتن . [ ت َ ف َض ْ ض ُ ت َ ] (مص مرکب ) فزونی داشتن . (ناظم الاطباء). || نیکویی داشتن . لطف و احسان و خاطرنوازی داشتن در حق کسی :
منت پذیر او نه منم در زمین پارس
در حق کیست آنکه ندارد تفضلی .

سعدی .