تسییی

تسییی ٔ. [ ت َس ْ ] (ع مص ) دوشیدن شیر گردآمده را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغة) (از اقرب الموارد) (از المنجد). || فروگذاشتن شتر ماده ، شیر را از پستان بدون دوشیدن : سیأت و تسیأت الناقة، ارسلت اللبن من غیر حلب . (از المنجد). و رجوع به تسیؤ شود. || برآوردن اسب نره را، بدون استواری انعاظ آن : سیاء الفرس ادلی و لم یستحکم انعاظه . (از متن اللغة).