تسمیت

تسمیت . [ ت َ ی َ ] (ع مص ) نام خدای گفتن بر چیزی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغة) (از اقرب الموارد) (از المنجد). || دعا کردن کسی را که عطسه زند. (تاج المصادر بیهقی ) یرحمک اﷲ گفتن عطسه دهنده را. (منتهی الارب ) (از المنجد) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). دعا کردن عطسه کننده را چنانکه گویند: یرحمک اﷲ. ابوعبید گوید تشمیت اعلی است و ثعلب گوید اصل تسمیت است . (از متن اللغة) (از اقرب الموارد). و رجوع به تشمیت شود. || ملازم بودن میانه روی را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || ملازم راه بودن : سمَّت فلان ُ؛ لزم السمْت ای الطریق . (از اقرب الموارد) (از متن اللغة) (از المنجد).