تتاون
لغتنامه دهخدا
تتاون . [ ت َ وُ ] (ع مص ) تتاءُن . (اقرب الموارد) (قطر المحیط) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء): هو یتتاوُن للصید اذا جأه ُ مرة عن یمینه و مرة عن شماله . (اقرب الموارد) (قطر المحیط)(منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به تتامُن شود.
