تب غب
لغتنامه دهخدا
تب غب . [ ت َ ب ِ غ ِب ْب ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حمی الغب . و آن تب صفراوی است که ماده ٔ آن در خارج عروق مانند فرج اعضاء و معده و کبد، تعفن ایجاد کند. (از بحر الجواهر). حمای غب . تب سه یک . رجوع به غب و تب و حمی و دیگر ترکیبهای آن دو و تب سه یک شود.
