بیدگونلغتنامه دهخدابیدگون . (ص مرکب ) (از: بید + گون ) برنگ برگ بید. سبز : چون پرند بیدگون بر روی پوشد مرغزارپرنیان هفت رنگ اندرسر آرد کوهسار.فرخی .