بیدستگاه
لغت‌نامه دهخدا
بیدستگاه . [ دَ ] (ص مرکب ) (از: بی + دستگاه ) بی چیز. فقیر. ناتوان :
وگر وامخواهی بیاید ز راه
درم خواهد از مرد بیدستگاه .
نبینی که درویش بیدستگاه
بحسرت کند در توانگر نگاه .
رجوع به دستگاه شود. || بدبخت . شقی . بیچاره :
دگر گفت بیدستگاه آن بود
که ریزنده ٔ خون شاهان بود.
|| جاهل . نادان :
یکایک بدادند پیغام شاه
به شیروی بی مغز و بیدستگاه .
وگر وامخواهی بیاید ز راه
درم خواهد از مرد بیدستگاه .
فردوسی .
نبینی که درویش بیدستگاه
بحسرت کند در توانگر نگاه .
سعدی .
رجوع به دستگاه شود. || بدبخت . شقی . بیچاره :
دگر گفت بیدستگاه آن بود
که ریزنده ٔ خون شاهان بود.
فردوسی .
|| جاهل . نادان :
یکایک بدادند پیغام شاه
به شیروی بی مغز و بیدستگاه .
فردوسی .
