بیداد کردن

بیداد کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) جور کردن . ظلم و جفا کردن . بیعدالتی کردن . عدوان . حیف . قسوط. (ترجمان القرآن ). ظلم . اعتداء. تعدی ... اهتضام . تهضم . ضیم . (تاج المصادر بیهقی ) : پس این شداد منکر شد و کفر آورد و بیداد کرد و گفت من خدای تبارک و تعالی نشناسم ... (ترجمه ٔ طبری بلعمی ).
بگویش که آنکس که بیداد کرد
بشد زین جهان با دلی پر ز درد.

فردوسی .

بر بساط ملک شرق ازو فاضلتر
کس بنشست و کسی کرد نیارد بیداد.

فرخی .

ای کت اشکم پر ز نعمت جان تهی
چون کنی بیداد؟ کایزد داور است .

ناصرخسرو.

بیداد کنی برمن دادم ندهی هرگز
بیداد تو بر جانم هر روز بحشر آرد.

امیرمعزی .

بیداد بدشمنان نکردم
و انصاف ز دوستان ندیدم .

خاقانی .

چو بیداد کردی توقع مدار
که نامت به نیکی رود در دیار.

سعدی .

نه پیش از تو بیش از تو اندوختند
به بیداد کردن جهان سوختند.

سعدی .

خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
گر تو بیداد کنی شرط مروت نبود.

حافظ.

فریاد عندلیب چه بیدادها کند
بر خاطری که سایه ٔ گل کوه غم شود.

صائب .

|| در تداول عامه ، سخت خوب کردن . از حد درگذشتن . (یادداشت مؤلف ).