بقیع
لغت‌نامه دهخدا
بقیع. [ ب َ ] (ع اِ) موضعی که در آن بیخ هر درخت باشد. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (از آنندراج ) :
کدامین ربع را بینی ربیعی
کز آن بقعه برون ناید بقیعی .
- ابن بقیع ؛ سگ ، یقال : تقاد فابما ابقی ابن بقیع؛ ای بالجیفة لان الکلب یبقیها، یرید حطام الدنیا. (از اقرب الموارد) .
کدامین ربع را بینی ربیعی
کز آن بقعه برون ناید بقیعی .
نظامی .
- ابن بقیع ؛ سگ ، یقال : تقاد فابما ابقی ابن بقیع؛ ای بالجیفة لان الکلب یبقیها، یرید حطام الدنیا. (از اقرب الموارد) .
