بغر

بغر. [ ب َ ] (ع مص ) سخت باریدن باران به یک دفعه ، بغرت السماء بغراً. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (ازآنندراج ). || نرم گردانیدن باران زمین را. (مؤید الفضلاء). || آب دادن زمین را: بغر الارض . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ).