برپای خاستن
لغت‌نامه دهخدا
برپای خاستن . [ ب َ ت َ] (مص مرکب ) انتصاب . (تاج المصادر). برپا خاستن . بلند شدن . ایستادن . قیام کردن . بپا خاستن :
چو بشنید جاماسپ برپای خاست
بدو گفت کای خسرو داد راست .
چو خسرو چنان دید برپای خاست
از آن کوهسر سر برآورد راست .
نپیچید کس سر ز گفتار راست
یکی پیر سر بود برپای خاست .
چو بشنید جاماسپ برپای خاست
بدو گفت کای خسرو داد راست .
فردوسی .
چو خسرو چنان دید برپای خاست
از آن کوهسر سر برآورد راست .
فردوسی .
نپیچید کس سر ز گفتار راست
یکی پیر سر بود برپای خاست .
فردوسی .
