بداء

بداء. [ ب َدْ دا ] (ع ص ) مؤنث : اَبَدّ. زن بزرگ اندام یا زنی که اعضایش یا هر دو دستش یا هر دو ران او ازهم دور باشد. (منتهی الارب ) (ازناظم الاطباء) (آنندراج ). آنکه رانهایش از یکدیگر دور بود. (مهذب الاسماء). || زن سطبراسکتین . (منتهی الارب ) (آنندراج ). زن ستبرران . (ناظم الاطباء). و رجوع به ابد شود.