بحبوحلغتنامه دهخدابحبوح . [ ب ُ ] (ع اِ) اصل و میان چیزی و وسط آن ، یقال هو فی بحبوح الکرم . (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). وسط کاری و امری . بحبوحة. (منتهی الارب ). و رجوع به بحبوحة شود.
