باد و بفش
لغتنامه دهخدا
باد و بفش . [ دُ ب َ ] (اِ مرکب ، از اتباع ) کرّ و فرّ و شکوه و جلال :
بدین باد و بفش وسر و ریش گوئی
سنایی نیم بوعلی سیمجورم .
و رجوع به «باد و بوش » و «بفش » و «بوش » شود.
بدین باد و بفش وسر و ریش گوئی
سنایی نیم بوعلی سیمجورم .
سنایی .
و رجوع به «باد و بوش » و «بفش » و «بوش » شود.