الیة
لغت‌نامه دهخدا
الیة. [ اَل ْ ی َ ] (اِخ ) نام آبی . (منتهی الارب ) (آنندراج ). از آبهای متعلق به بنی سُلَیم ، و اصمعی «ابن الیة» آورده است . شاعر گوید:
و من یتداع الجو بعد مناخنا
و ارماحنا، یوم ابن الیة، یجهل
کأنّهم ُ مابین الیة غدوة
و ناصفة الغراء هدی مجلل .
نصر گوید: «الیة ابرق » از بلاد بنی اسد نزدیک اَجفُر است و آن را ابن الیة گویند، و نیز گوید: الیةالشاة ناحیتی نزدیک طَرَف است و این «طرف » چهل و اند میل از مدینه فاصله دارد، بعضی گفته اند الیه وادیی است در فسح الجابیه ، و فسح نیز وادیی در جانب عُرُنَّة است . (از معجم البلدان ). و رجوع بهمین کتاب شود.
و من یتداع الجو بعد مناخنا
و ارماحنا، یوم ابن الیة، یجهل
کأنّهم ُ مابین الیة غدوة
و ناصفة الغراء هدی مجلل .
نصر گوید: «الیة ابرق » از بلاد بنی اسد نزدیک اَجفُر است و آن را ابن الیة گویند، و نیز گوید: الیةالشاة ناحیتی نزدیک طَرَف است و این «طرف » چهل و اند میل از مدینه فاصله دارد، بعضی گفته اند الیه وادیی است در فسح الجابیه ، و فسح نیز وادیی در جانب عُرُنَّة است . (از معجم البلدان ). و رجوع بهمین کتاب شود.
