افتیات

افتیات . [ اِ ] (ع مص ) فرمودن کسی را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). حکم کردن بر کسی . (از اقرب الموارد). || درگذشتن . || نو بیرون آوردن کلام را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). کلام بدیع آوردن . (از اقرب الموارد). || بی فرمانده کردن کاری را. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). استبداد در رای داشتن . (از اقرب الموارد). سبقت کردن در کاری بی امر کسی . پیشی گرفتن . سبقت کردن . (یادداشت بخط مؤلف ). || بی حکم کسی کاری کرده شدن . (ناظم الاطباء). یقال : فلان لایفتات علیه (مجهولاً)؛ یعنی بی حکم او کاری کرده نشود. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || باطل گفتن بر کسی . (تاج المصادر بیهقی ).