اشک آور
لغتنامه دهخدا
اشک آور. [ اَ وَ ] (نف مرکب ) ماده یا حالتی که سبب گریه و اشک ریزی شود.
- گاز اشک آور ؛ گازیست که در جنگها یا اعتصابات داخلی بکار برند. رجوع به گاز شود.
- گاز اشک آور ؛ گازیست که در جنگها یا اعتصابات داخلی بکار برند. رجوع به گاز شود.