استوده
لغتنامه دهخدا
استوده . [ اُ دَ / دِ ] (ن مف ) نعت مفعولی از هر سه صاحب فطنت و صاحب نظر
هر یکی از دیگری استوده تر.
استودن .ستوده . ستایش شده :
هر یکی از دیگری استوده تر
در سخا و دروغا و کر و فر.
هر یکی از دیگری استوده تر.
مولوی .
استودن .ستوده . ستایش شده :
هر یکی از دیگری استوده تر
در سخا و دروغا و کر و فر.
مولوی .