اذن
لغت‌نامه دهخدا
اذن . [ اُ ذُ ] (ع اِ) گوش :
گر شنیدی اذن کی ماندی اذن
یا کجا کردی دگر ضبط سخن .
- اُذُن بَسْطاء ؛ گوش کلان و پهن .
- اذن خرباء ؛ گوشی شکافته . (مهذب الاسماء).
- اذن خرقاء ؛ گوشی سوراخ کرده . (مهذب الاسماء).
- اذن واعیه ؛ گوش شنوا.
|| گوشی که نیکی شنود. || قبضه ٔ شمشیر و کمان . دسته و گوشه ٔ هرچیز که بدان در دست گیرند. || جاء ناشراً اُذُنیه ؛ آمد طامع و امیدوار. || لبس اُذُن ؛ تغافل . اعراض . روی گردانیدن . ج ، آذان . || (ص ) مرد سخن شنو. خوشباور. آنکه گفتار همه درست و راست گیرد و عمل کند. شنوا. آنکه سخن هر کس شنود. خوش شنوا. خوش شنوائی که هرچه بگویند بشنود. قوله تعالی : و یقولون هو اذن (قرآن 61/9)؛ ای یقبل کل مایقال له کالأذن السامعة. (مهذب الاسماء). و به این معنی واحد و جمع یکسانست . (منتهی الارب ).
گر شنیدی اذن کی ماندی اذن
یا کجا کردی دگر ضبط سخن .
مولوی .
- اُذُن بَسْطاء ؛ گوش کلان و پهن .
- اذن خرباء ؛ گوشی شکافته . (مهذب الاسماء).
- اذن خرقاء ؛ گوشی سوراخ کرده . (مهذب الاسماء).
- اذن واعیه ؛ گوش شنوا.
|| گوشی که نیکی شنود. || قبضه ٔ شمشیر و کمان . دسته و گوشه ٔ هرچیز که بدان در دست گیرند. || جاء ناشراً اُذُنیه ؛ آمد طامع و امیدوار. || لبس اُذُن ؛ تغافل . اعراض . روی گردانیدن . ج ، آذان . || (ص ) مرد سخن شنو. خوشباور. آنکه گفتار همه درست و راست گیرد و عمل کند. شنوا. آنکه سخن هر کس شنود. خوش شنوا. خوش شنوائی که هرچه بگویند بشنود. قوله تعالی : و یقولون هو اذن (قرآن 61/9)؛ ای یقبل کل مایقال له کالأذن السامعة. (مهذب الاسماء). و به این معنی واحد و جمع یکسانست . (منتهی الارب ).
