ادعنکار
لغت‌نامه دهخدا
ادعنکار. [ اِ ع ِ ] (ع مص ) ناگاه پیش آمدن . مؤلف تاج العروس گوید:ادعنکر؛ اَهمله الجوهری و قال ابن درید یقال ادعنکرعلیهم بالفحش ؛ اذا اندراء بالسوء. قال :
قد ادعنکرت بالفحش و السوء و الاذی
أمیتها ادعنکار سیل علی عمرو.
- ادعنکار بفحش ؛ ناگاه ببدی پیش آمدن .
- ادعنکار سیل ؛ ناگاه پیش آمدن توجبه .
قد ادعنکرت بالفحش و السوء و الاذی
أمیتها ادعنکار سیل علی عمرو.
- ادعنکار بفحش ؛ ناگاه ببدی پیش آمدن .
- ادعنکار سیل ؛ ناگاه پیش آمدن توجبه .
