ابوحفص

ابوحفص . [ اَ ح َ ] (اِخ ) حکیم بن احوص سغدی . از سغد سمرقند. او در قرن سوم هجری میزیست و گویند نخست شعر پارسی را [ در اوزان عرب ] او گفته است :
آهوی کوهی در دشت چگونه دودا
او ندارد یار بی یار چگونه رودا.
ابوحفص در صناعت موسیقی دستی تمام داشت و ابونصر فارابی در کتاب خویش ذکر او آورده است با صورت آلت موسیقاری به نام شهرود که بعد از بوحفص هیچکس آنرادر عمل نتوانست آورد. (از المعجم فی معاییر اشعارالعجم ). لکن باید دانست که اول شاعر فارسی گوی به اوزان عرب او نبوده چنانکه پیش از او محمد وصیف سجزی نیز شعر می سروده است . رجوع به محمد وصیف شود.