ابن رفاعی

ابن رفاعی . [ اِ ن ُ رِ ] (اِخ ) ابوالعباس احمدبن علی بن احمد. وفات 578 هَ .ق . یکی از صالحین . او در بطایح میان واسط و بصره میزیست . گروهی عظیم از فقراءبدو گرویده اند که آنان را رفاعیه و نیز بطائحیه نامند. پیروان او را امور عجیبیه است از قبیل خوردن مارزنده و فروشدن به تنور افروخته و مانند آن . گویند ابن رفاعی در حلم چنان بود که پشه از تن خویش نراندی و سگ اجرب را هفته ها برای علاج و بهبود او نزد خویش میداشتی . مشیخت سلسله ٔ بطائحیه در اولاد برادر اوست .