آکنده گوش
لغتنامه دهخدا
آکنده گوش . [ ک َ دَ / دِ ] (ص مرکب ) اصم ّ. کر. مجازاً، اندرزناپذیر. که پند ننیوشد :
فراوان سخن باشد آکنده گوش
نصیحت نگیرد مگر در خموش .
پریشیده عقل و پراکنده هوش
ز قول نصیحتگر آکنده گوش .
بفریادتا برنداری خروش
سخن نشنود مرد آکنده گوش .
فراوان سخن باشد آکنده گوش
نصیحت نگیرد مگر در خموش .
سعدی .
پریشیده عقل و پراکنده هوش
ز قول نصیحتگر آکنده گوش .
سعدی .
بفریادتا برنداری خروش
سخن نشنود مرد آکنده گوش .
؟