آسمان دره
لغتنامه دهخدا
آسمان دره . [ س ْ / س ِ دَ رَ / رِ / دَرْ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) کاهکشان . کهکشان . مجرّه . اُم ُّالسماء. راه مکه .راه حاجیان . شرج . شرج السماء. (السامی ) :
بکوچه ای که رَوی با کف گهرافشان
چو آسمان دره سازی ز بس گهرباری .
سمند از آسمان داده نشانش
بسان آسمان درّه کمانش .
بکوچه ای که رَوی با کف گهرافشان
چو آسمان دره سازی ز بس گهرباری .
منجیک (از جهانگیری ).
سمند از آسمان داده نشانش
بسان آسمان درّه کمانش .
ثنائی .