عین الیقین

۱. (تصوف) مرحلۀ دوم یقین، پس از علم‌الیقین که سالک به‌سبب صفای باطن به کشف بسیاری از اسرار جهان نائل می‌شود.
۲. [قدیمی] یقین به کیفیت و ماهیت چیزی با دیدن آن به چشم؛ یقین داشتن بر ماهیت امری یا چیزی که به چشم دیده شده، چنان‌که از دیدن آفتاب به وجود آن یقین کنند.