کبهلغتنامه دهخداکبه . [ ک ُب ْ ب َ / ک ُ ب َ / ک َ ب َ ] (اِ) شیشه یا شاخ یا کدویی باشد که حجامان آن را بر محل حجامت نهند و بمکند و معرب آن قبه است . (برهان ). شیشه ٔ حجامان . (صحاح الفرس ). شاخ و کدوی حجامت . (ناظم الاطباء)
کبهفرهنگ فارسی عمید۱. برآمدگی چیزی.۲. هرچیزی که روی هم ریخته و از زمین برآمده باشد، مانند کپۀ خاک.۳. [قدیمی] شاخ حجامت.
کبچهلغتنامه دهخداکبچه . [ ک َ چ َ ] (اِ) چوبی باشد که بدان آرد گندم بریان کرده شده را که با چیزی آغشته کنند بر هم زنند و بشورانند و آن را به عربی مجدح گویند. (برهان ). کفچ . کفچه . کپجه . (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ): مجدح ؛ کبچه ٔ پِسْت شور. مخوض ؛ کبچ یا چیزی که بدان شراب را زنند تا آمیزد.
کبحلغتنامه دهخداکبح . [ ک َ ] (ع مص ) لگام بازکشیدن ستور را تا بازایستد از رفتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). کبح دابه به لگام ؛ کشیدن آن به لگام و زدن لگام بدهان وی تا بازایستد و ندود و بقولی کشیدن عنان دابه تاسر را راست نگاه دارد. (از اقرب الموارد). || به شمشیر زدن . (منتهی الارب ) (آنندراج
کبحلغتنامه دهخداکبح .[ ک ُ ] (ع اِ) نوعی از ترف سیاه یا رخبین است . (منتهی الارب ) (آنندراج ). رخبین . قره قروت . لور کشک . (یادداشت مؤلف ). نوعی از کشک سیاه . (از اقرب الموارد).
کبهرهلغتنامه دهخداکبهره . [ ک ُ ب َ رَ ] (اِ) نام گونه یی درم بوده است در سلابور هند. (از حدودالعالم ). رجوع به حدود العالم چ ستوده ص 70 شود.
کبهستملغتنامه دهخداکبهستم . [ ک َ هََ ت ِ م َ ] (اِ) نام طبقه ٔ چهارم زمین در کتاب بشن پران از کتب هند قدیم . (تحقیق ماللهند ص 113).
کبهستمانلغتنامه دهخداکبهستمان . [ ک َ هََ ت ِ ] (اِ) نام طبقه ٔ چهارم زمین بنا بر تداول عامه در هند قدیم . (از تحقیق ماللهند ص 113).
حسن کبهلغتنامه دهخداحسن کبه . [ ح َ س َ ن ِ ک ُب ْ ب َ ] (اِخ ) (شیخ محمد...) ابن محمد صالح کبه ٔ بغدادی (1269-1336 هَ . ق .). از شعرا و علمای شیعه در سده ٔ چهاردهم هجری و شاگرد میرزا حسن شیرازی در سامراء و درگذشته و مدفون درنجف
حسن بغدادیلغتنامه دهخداحسن بغدادی . [ ح َ س َ ن ِ ب َ ](اِخ ) رجوع به حسن ابح و حسن کبه و حسن مذهب شود.
کبهرهلغتنامه دهخداکبهره . [ ک ُ ب َ رَ ] (اِ) نام گونه یی درم بوده است در سلابور هند. (از حدودالعالم ). رجوع به حدود العالم چ ستوده ص 70 شود.
کبهستملغتنامه دهخداکبهستم . [ ک َ هََ ت ِ م َ ] (اِ) نام طبقه ٔ چهارم زمین در کتاب بشن پران از کتب هند قدیم . (تحقیق ماللهند ص 113).
کبهستمانلغتنامه دهخداکبهستمان . [ ک َ هََ ت ِ ] (اِ) نام طبقه ٔ چهارم زمین بنا بر تداول عامه در هند قدیم . (از تحقیق ماللهند ص 113).
حسن کبهلغتنامه دهخداحسن کبه . [ ح َ س َ ن ِ ک ُب ْ ب َ ] (اِخ ) (شیخ محمد...) ابن محمد صالح کبه ٔ بغدادی (1269-1336 هَ . ق .). از شعرا و علمای شیعه در سده ٔ چهاردهم هجری و شاگرد میرزا حسن شیرازی در سامراء و درگذشته و مدفون درنجف
حکبهلغتنامه دهخداحکبه . [ ح َ ب َ ] (ع اِ) توبره ای از چرم یا قماشی که بنایان ابزار و کودکان مکتب کتاب و جزوه و قلم و قلمدان و شکارچیان شکار و قلندران چرس در وی نهند و بر پشت فروآویزند. و این کلمه متداول است لکن در کتب لغت نیافتم و احتمال میرود این کلمه اصل کلمه ٔ حقب و حقیبه ٔ عرب یا بالعکس
رکبهلغتنامه دهخدارکبه . [ رُ ب ِ ] (از ع اِ) زانو. (غیاث اللغات ) (ناظم الاطباء). رکبة، محل اتصال ران و ساق پا. زانو. (از فرهنگ فارسی معین ) : هر روز از رقبه ٔ صبح تا رکبه ٔ رواح و از خروج ظلام تا دخول شام بر مسند مظالم نشستی . (سندبادنامه ص
کوکبهلغتنامه دهخداکوکبه . [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (از ع ، اِ) بسیاری و انبوهی مردم را گویند. (برهان ) (ناظم الاطباء). انبوه و جماعت مردم . (آنندراج ). گروه . (از گنجینه ٔ گنجوی ) : ز شش کوکبه صف
اجرام مرکبهلغتنامه دهخدااجرام مرکبه . [ اَ م ِ م ُ رَک ْ ک َ ب َ/ب ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) اجسامی که مرکب از عناصر مختلفةالطبایع باشند.