پویانیدنلغتنامه دهخداپویانیدن . [ دَ ] (مص ) به پویه بردن . اِخباب : اَخب ّ فَرَسه ُ؛ پویانید اسب را. (منتهی الارب ). ایجاف ؛ پویانیدن ستور. ارتاک ؛ پویانیدن شتر. (تاج المصادر).
گویانیدنلغتنامه دهخداگویانیدن . [ دَ ] (مص ) خود رابه گویایی درآوردن : تَمَسلُم ؛ مسلمان گویانیدن . (ازمنتهی الارب ). || تکلف در گویندگی کردن .
دریا وانیدنلغتنامه دهخدادریا وانیدن . [ دَرْ دَ ] (مص مرکب ) دریابانیدن . (یادداشت مرحوم دهخدا). آموزاندن . فهماندن . افقاه . افهاء. الحان . (تاج المصادر بیهقی ). تفهیم . (المصادر زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ).
پویانیدنیلغتنامه دهخداپویانیدنی . [ دَ ] (ص لیاقت ) که توان پویانید. که بپوییدن توان داشت . که توانش بپویه برد.
اخبابلغتنامه دهخدااخباب . [ اِ ] (ع مص ) پویانیدن . (تاج المصادر بیهقی ): اخب ّ فرسه ؛ پویانید اسب خود را و منه قولهم : جأوا مخبین .
ایحافلغتنامه دهخداایحاف . (ع مص ) شتافتن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). پویانیدن ستور. (تاج المصادر بیهقی ). || ناموافق آمدن خوابگاه شتران را. (منتهی الارب ).
ارتاکلغتنامه دهخداارتاک . [ اِ ] (ع مص ) نرم خندیدن . (منتهی الارب ). تبسم کردن . (آنندراج ). || پویه دوانیدن . (منتهی الارب ). شتر را دوانیدن . پویانیدن شتر. (تاج المصادر بیهقی ).
ایجافلغتنامه دهخداایجاف . (ع مص ) راندن شتر به رفتار. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (آنندراج ). پویانیدن . (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ص 24) : و ما افاء اﷲ علی رسوله منهم فما اَوجفتم علیه من خیل و لا رکاب و لکن اﷲ یسلط رسله علی
انضافلغتنامه دهخداانضاف . [ اِ ] (ع مص ) همیشه صعتر خوردن . (منتهی الارب ). همیشه صعتر خوردن شتر. (آنندراج ). همیشه نضف (صعتر دشتی ) خوردن . (از اقرب الموارد). همیشه آویشن خوردن . (یادداشت مؤلف ). || تیز دهانیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || تیز رهانیدن . (ناظم الاطباء). انضاف دواء کسی را؛
پویانیدنیلغتنامه دهخداپویانیدنی . [ دَ ] (ص لیاقت ) که توان پویانید. که بپوییدن توان داشت . که توانش بپویه برد.
