پلیدزبانلغتنامه دهخداپلیدزبان . [ پ َ زَ ] (ص مرکب ) آنکه به بد گفتن از مردمان خوی گرفته . آنکه دشنام بسیار گوید. آنکه عادت به دشنام و بدگوئی دارد. بدزبان . ناسزاگوی . زشت گوی . بددهن . فحاش . بذی اللسان : پس مردی برخاست و گفت من دروغزن و پلیدزبانم دعا کن تا خدای تعالی این
پلیدزبانیلغتنامه دهخداپلیدزبانی . [ پ َ زَ ] (حامص مرکب ) بدزبانی . دشنام گوئی . ناسزاگوئی . بدگوئی . بددهنی . زشت گوئی . فحاشی .جلاعت . (تاج المصادر بیهقی ). طُمولت . (منتهی الارب ).
پلیدزبانیلغتنامه دهخداپلیدزبانی . [ پ َ زَ ] (حامص مرکب ) بدزبانی . دشنام گوئی . ناسزاگوئی . بدگوئی . بددهنی . زشت گوئی . فحاشی .جلاعت . (تاج المصادر بیهقی ). طُمولت . (منتهی الارب ).
ضباضبلغتنامه دهخداضباضب . [ ض ُ ض ِ ] (ع ص ) دلیر پلیدزبان : رجل ضُباضب ؛ مردتوانا و قوی کوتاه بالا. پلیدزبان فربه . مرد چالاک توانا. (منتهی الارب ). مرد کوتاه فربه . (مهذب الاسماء).
جلاعتلغتنامه دهخداجلاعت . [ ج َ ع َ ] (ع مص ) پلیدزبان و بیشرم شدن . (تاج المصادر بیهقی ). رجوع به جلاعة شود.
پلیدزبانیلغتنامه دهخداپلیدزبانی . [ پ َ زَ ] (حامص مرکب ) بدزبانی . دشنام گوئی . ناسزاگوئی . بدگوئی . بددهنی . زشت گوئی . فحاشی .جلاعت . (تاج المصادر بیهقی ). طُمولت . (منتهی الارب ).
