موطن

mo[w]ten, muten

معنی

وطن؛ میهن؛ زادگاه.

مترادف

۱. مولد، زادگاه
۲. اقامتگاه، مقام، منزل
۳. میهن، وطن

جست‌وجوی دقیق

موطن

لغت‌نامه دهخدا

موطن . [ م َ طِ ] (ع اِ) جای باش مردم . (منتهی الارب ) (آنندراج ). وطن و جای باش مردم . (ناظم الاطباء). وطن . (غیاث ). آرامگاه . میهن . زاد بوم . جای بودن . اقامتگاه . اقامت جای . مکان . جای . بودنگاه . محل سکونت شخص . باشگاه . (یادداشت مؤلف ). جای باشش . آرامگاه . (دهار). ج

موطن

فرهنگ فارسی عمید

وطن؛ میهن؛ زادگاه.

موطن

دیکشنری فارسی به عربی

مصفوفة

موطن

دیکشنری فارسی به انگلیسی

country, fatherland, home, soil

موطن

فرهنگ فارسی معین

(مُ طِ) [ ع . ] (اِ.) وطن . ج . مواطن .

جست‌وجوی هم‌آوا

موثن

لغت‌نامه دهخدا

موثن . [ ث ِ ] (ع ص ) آن که دهش و عطای بسیار می کند. (ناظم الاطباء). دهش سترگ دهنده . (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). || آن که دولت بسیار و ستور بی شمار می گیرد. (ناظم الاطباء). افزون گیرنده ٔ مال . (از اقرب الموارد).

مؤتن

لغت‌نامه دهخدا

مؤتن . [ م ُءْ ت ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از ایتان . (منتهی الارب ، ماده ٔ ات ن ). زن یا هر حیوان ماده ای که در زاییدن ، اول پای بچه ٔ آن برآید. (ناظم الاطباء). زن که گاه زادن پای جنین او نخست بیرون آمده باشد پیش از دو دست او. (یادداشت مؤلف ). آن زن که کودک نگونسار زاید. (مهذب