مواشیلغتنامه دهخدامواشی . [ م َ ] (ع اِ) ج ِ ماشیة. (منتهی الارب ) (دهار) (ناظم الاطباء). ج ِ ماشیة که به معنی ستور بسیار راه رونده است و اطلاق این لفظ بر مطلق چهارپایان بارکش نمایند. (از غیاث ) (آنندراج ). ستورو چهارپایان ویژه شتر و گوسپند و گاو. (ناظم الاطباء). چهارپایان و آن جمع ماشی یا ماش
مواسیلغتنامه دهخدامواسی . [ م َ ] (ع اِ) ج ِ موسی . (ناظم الاطباء). ج ِ موسی به معنی استره . (آنندراج ). ج ِ موسی به معنی تیغهای دلاکی . (یادداشت مؤلف ). و رجوع به موسی شود.
مواسیلغتنامه دهخدامواسی . [ م ُ ] (ع ص ) مواسات کننده . مواساکننده . به مال وتن کسی را یاری و غمخواری کننده . «مخصوص است به کفاف اگر در فضل کفاف باشد آن را مواسی نگویند». (از یادداشت لغت نامه ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
اصحاب مواشیلغتنامه دهخدااصحاب مواشی . [ اَ ب ِ م َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مالداران . آنانکه به پرورش و نگهداری چارپایان پردازند. گوسفندداران : گروهی آنجا فرودآمده بودند و اصحاب مواشی و چارپایان بودند. (تفسیر ابوالفتوح چ قمشه ای ج 7 ص 2
مواسالغتنامه دهخدامواسا. [ م ُ ] (از ع ، اِمص ) مواساة. مواسات . آسایش و راحت و نیکخواهی و خیراندیشی و نیکویی و احسان و غمخواری و شفقت و مهربانی و همدمی و رفاقت و موافقت . (ناظم الاطباء). یاری کردن و رعایت وصلح کردن و غمخواری نمودن (این لفظ در اصل مواسات بوده در استعمال فارسیان تاء آخر افتاده
مواشیقلغتنامه دهخدامواشیق . [ م َ ] (ع اِ) دندانه های کلید. (کأنّه ج ِ میشاق ). (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به میشاق شود.
مواشیرلغتنامه دهخدامواشیر. [ م َ ] (ع اِ) ج ِ میشار. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ِ میشار به معنی اره . (آنندراج ). و رجوع به میشار شود. || ج ِ موشور. (المنجد). رجوع به موشور شود.
اصحاب مواشیلغتنامه دهخدااصحاب مواشی . [ اَ ب ِ م َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مالداران . آنانکه به پرورش و نگهداری چارپایان پردازند. گوسفندداران : گروهی آنجا فرودآمده بودند و اصحاب مواشی و چارپایان بودند. (تفسیر ابوالفتوح چ قمشه ای ج 7 ص 2
مویشیلغتنامه دهخدامویشی . [ م َ ] (از ع ، اِ) گله ٔ گاوان . (ناظم الاطباء). ظاهراً صورتی است از مواشی . رجوع به مواشی شود.
ممتشیلغتنامه دهخداممتشی . [ م ُ ت َ ] (ع ص ) آنکه دارای مواشی بسیارزه می گردد. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). دارنده ٔ مواشی پراولاد. رجوع به امتشاء شود.
امتشاءلغتنامه دهخداامتشاء. [ اِ ت ِ ] (ع مص ) دارای مواشی بسیار زه شدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). بسیار شدن اولاد مواشی قوم . (از اقرب الموارد).
مواشیقلغتنامه دهخدامواشیق . [ م َ ] (ع اِ) دندانه های کلید. (کأنّه ج ِ میشاق ). (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به میشاق شود.
مواشیرلغتنامه دهخدامواشیر. [ م َ ] (ع اِ) ج ِ میشار. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ِ میشار به معنی اره . (آنندراج ). و رجوع به میشار شود. || ج ِ موشور. (المنجد). رجوع به موشور شود.
خصی المواشیلغتنامه دهخداخصی المواشی . [ خ ُ / خ ِ صِل ْ م َ ] (ع اِ مرکب ) خایه ٔ چارپایان . طملان . دنبلان . (یادداشت بخط مؤلف ).
اصحاب مواشیلغتنامه دهخدااصحاب مواشی . [ اَ ب ِ م َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مالداران . آنانکه به پرورش و نگهداری چارپایان پردازند. گوسفندداران : گروهی آنجا فرودآمده بودند و اصحاب مواشی و چارپایان بودند. (تفسیر ابوالفتوح چ قمشه ای ج 7 ص 2