فرخجستهلغتنامه دهخدافرخجسته . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (ص مرکب ) از: فر (پیشاوند) + خجسته . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). مبارک . میمون . (برهان ). فرخ . خجسته : فرخت باد و فرخجسته بودسده و عید فرخ و بهمن . فرخی
فرخجستهفرهنگ فارسی عمیدخجسته؛ میمون؛ مبارک: ◻︎ این غم دل برد یکره چون هزیمت گشت بَرْد / فرخجسته فر فروردین پدید آورد وَرد (غضایری: شاعران بیدیوان: ۴۵۸).
فرخجستگیلغتنامه دهخدافرخجستگی . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (حامص مرکب ) مبارکی . فرخی .خجستگی . میمنت . (یادداشت به خط مؤلف ) : ارجو که فرخی بود و فرخجستگی و ایزد به کار ملک مر او را بود معین . فرخی .ر
فرخستهلغتنامه دهخدافرخسته . [ ف َ خ َ ت َ / ت ِ ] (ن مف ) خسته و برزمین کشیده . (برهان ). کشته ٔ برزمین کشیده . (اسدی ) : او می خورد به شادی و کام دل دشمن نزار گشته و فرخسته . ابوالفضل عباسی .به هر ت
فرخجستگیلغتنامه دهخدافرخجستگی . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (حامص مرکب ) مبارکی . فرخی .خجستگی . میمنت . (یادداشت به خط مؤلف ) : ارجو که فرخی بود و فرخجستگی و ایزد به کار ملک مر او را بود معین . فرخی .ر
فرلغتنامه دهخدافر. [ ف َ / ف ِ ] (پیشوند) پیشوند است بمعنی پیش ، جلو، بسوی جلو، و غیره ، چنانکه در کلمات فرخجسته ، فرسوده ، فرمان . در پارسی باستان و اوستا: فْرَ ، ارمنی : هْرَ ، هندی باستان : پْرَ . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ).
مبارکفرهنگ فارسی عمید۱. بابرکت؛ برکتیافته؛ خجسته؛ فرخجسته؛ فرخنده.۲. عنوانی احترامآمیز برای اعضای بدن: دست مبارک، خاطر مبارک.۳. (شبه جمله) برای بیان تهنیت به کار میرود: عیدتان مبارک.۴. فرخنده؛ خجسته (در ترکیب با کلمۀ دیگر): مبارکقدم.۵. (اسم) [قدیمی] از اسامی رایج برای غلامان و بردگان؛ برده؛
فرتاکواژهنامه آزادآینده آینده. فر. [ ف َ / ف ِ ] (پیشوند) پیشوند است بمعنی پیش ، جلو، بسوی جلو، و غیره ، چنانکه در کلمات فرخجسته ، فرسوده ، فرمان . در پارسی باستان و اوستا:فْرَ ۞ ، ارمنی:هْرَ ۞ ، هندی باستان:پْرَ ۞ . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ). تاک . [ ک َ ] (ع اسم اشاره ) آن ۞ . (از دزی ج 1 ص 139). اسم اشاره ٔ مؤن