سجده گاهلغتنامه دهخداسجده گاه . [ س َ / س ِ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) قبله . (ترجمان القرآن ). مسجد. جای سجده . قبله گاه که در آنجا پیشانی بخاک نهند تواضع را : شهی که بارگه اوست سجده گاه ملوک همی برند ب
سیجیدهلغتنامه دهخداسیجیده . [ دَ / دِ ] (ن مف / نف ) مهیا ساخته و آراسته . (برهان ) (آنندراج ). رجوع به سیچیدن شود.
سیزدهلغتنامه دهخداسیزده . [ دَه ْ ] (عدد مرکب ، ص مرکب ، اِ مرکب ) عدد ترتیبی . ده بعلاوه ٔ سه . (ناظم الاطباء).
شجذةلغتنامه دهخداشجذة. [ش َ ذَ ] (ع ص ) باران نرم و ضعیف . (منتهی الارب ). باران ضعیف که از بغشه قویتر است . (از اقرب الموارد).
سجدةلغتنامه دهخداسجدة. [ س َ / س ِ دَ ] (ع مص ) سر بر زمین نهادن . (منتهی الارب ). پیشانی بر زمین نهادن . (مهذب الاسماء) : سر از سجده برداری و این شراب کشی یاد فرخنده رخ مهتری . منوچهری .سر بر زمین
سجدةلغتنامه دهخداسجدة. [ س َ دَ ] (اِخ ) نام سوره ای از قرآن است و آن سی آیه است . پس از لقمان و پیش از احزاب . || و نیز سجده نام دیگر سوره ٔ «فصلت » چهل و یکمین سوره ، پس از مؤمن و پیش از شوری است .
سجده گهلغتنامه دهخداسجده گه . [ س َ / س ِ دَ / دِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) سجده گاه :شهی که بارگه اوست سجده گاه ملوک همی برند بر آن سجده گه ملوک نماز. سوزنی .مرا سجده گه بیت بنت العنب بس که ا
همیونلغتنامه دهخداهمیون . [ هَُ ما ] (ص ) همایون : خاک بارگاه همیون را سجده گاه شاهان دنیا کناد. (کلیله و دمنه ). رجوع به همایون شود.
هکهکلغتنامه دهخداهکهک . [ هَُ هَُ ] (اِ صوت )آواز گریه که در گلو باشد. (انجمن آرا) : صوفیا قرّابه از می هکهک گریه گشادگریه ٔخونین او در سجده گاه او ببین . امیرخسرو.رجوع به هق هق شود.
ناصیه سایلغتنامه دهخداناصیه سای .[ ی َ / ی ِ ] (اِ مرکب ) و ناصیه کوب . مساجد. (آنندراج ). محل ناصیه به زمین سائیدن . سجده گاه . مسجد. || (نف مرکب ) ناصیه کوب . رجوع به ناصیه کوب شود.
سجدهفرهنگ فارسی عمید۱. از ارکان نماز که به‌صورت گذاشتن هفت عضو (پیشانی، کف دو دست، سر دو زانو، و شصت هر دوپا) بر روی زمین و خواندن ذکر مخصوص به جا آورده می‌شود.۲. (اسم مصدر) پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی.۳. (اسم) سی‌ودومین سورۀ قرآن کریم، مکی، دارای ۳۰ آیه.
سجدهفرهنگ فارسی عمید۱. از ارکان نماز که به‌صورت گذاشتن هفت عضو (پیشانی، کف دو دست، سر دو زانو، و شصت هر دوپا) بر روی زمین و خواندن ذکر مخصوص به جا آورده می‌شود.۲. (اسم مصدر) پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی.۳. (اسم) سی‌ودومین سورۀ قرآن کریم، مکی، دارای ۳۰ آیه.
