زوداندازلغتنامه دهخدازودانداز. [ اَ ] (ن مف مرکب ، اِ مرکب ) به عربی بدیهه گویند و تفسیر آن سخن بی اندیشه است . (برهان ). مرادف بدیهه است یعنی آنچه ادراک آن موقوف به فکر و اندیشه نباشد. (انجمن آرا) (آنندراج ). سخن بی فکر و اندیشه و بدیهه . (ناظم الاطباء). از برساخته های فرقه ٔ آذر کیوان است . رجو
بدیههفرهنگ فارسی عمید۱. بدون طول تفکر، سخن یا شعر گفتن.۲. (اسم) (ادبی) شعر و سخنی که بدون تٲمل گفته شود؛ زودانداز.
زفیانلغتنامه دهخدازفیان . [ زَ ف َ ] (ع ص ) زن کوتاه بالا. || کمان زودانداز. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || شترماده ٔ شتاب رو. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
بدیههلغتنامه دهخدابدیهه . [ ب َ هََ / هَِ ] (از ع ، اِ) ناگاه و نااندیشیده گفتن چیزی و یا خواندن شعری . هر چیزی که بگویند و یا بکنند بدون تأمل و تفکر و بدون یادآوری و فی الفور. ناگاه . بخیال خود. زودانداز. (ناظم الاطباء). بدیهة. بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سر
