رقعهفرهنگ فارسی عمید۱. نامۀ کوچک؛ نوشتۀ کوتاه.۲. وصلهای که به لباس میدوزند.۳. صفحۀ شطرنج یا نرد.۴. قطعهای از چیزی که بر آن مینوشتند، مانند پوست، کاغذ، یا پارچه.
رقعهفرهنگ فارسی معین(رُ عِ یا عَ) [ ع . رقعة ] (اِ.) 1 - تکه ، قطعه . 2 - پینه که به جامه دوزند، وصله . 3 - قطعه کاغذی که روی آن نویسند. 4 - نامه ، مکتوب . ج . رقاع و رُقع .
رقعةلغتنامه دهخدارقعة. [ رَ ع َ ] (ع اِ) آواز برخورد تیر مرنشانه را. (ناظم الاطباء). آواز تیر در نشانه . (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || نوشته ٔ موجز. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ). قطعه ٔ کاغذی که در آن نویسند. (از اقرب الموارد). ج ، رِقاع . (منتهی الارب ) (اقرب
رقعةلغتنامه دهخدارقعة. [ رُ ع َ ] (ع اِ) دارویی که رقعا و سرخس نیز گویند. (ناظم الاطباء). به معنی رقعا است که سرخس و گیلدارو باشد خصوصاً و آن بیخی است سرخ رنگ و اگر آن را بکوبند و یک مثقال از آن با دو بیضه ٔ برشت بخورند آزاری را که بسبب افتادن یا برداشتن چیزی سنگین بهم رسیده باشد نافع است . (
رکحةلغتنامه دهخدارکحة. [ رُ ح َ ] (ع اِ)ساحت و گشادگی سرای و میان آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). ساحت خانه . (از اقرب الموارد). || پاره ای از ثرید که در بن کاسه مانده باشد. ج ِ رُکُح . (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء).
رکعةلغتنامه دهخدارکعة. [ رَ ع َ ] (ع اِ)مرة از رَکَعَ. (از المنجد). || رَکعَت . (یادداشت مؤلف ) (ناظم الاطباء). رجوع به رکعت شود.
رکعةلغتنامه دهخدارکعة. [ رُ / رَ ع َ ] (ع اِ) مغاک .ج ، رُکع. (منتهی الارب ). (به ضم و در محاوره به فتح ). مغاک در زمین . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).
رقعه دوختنلغتنامه دهخدارقعه دوختن . [ رُ ع َ / ع ِ ت َ ] (مص مرکب ) پیوندکردن . (از آنندراج ). وصله بر جامه زدن : چند به شب در سماع جامه دریدن ز شوق روز دگر بامداد رقعه بر آن دوختن . سعدی .هم رقعه دوختن
رقعه زدنلغتنامه دهخدارقعه زدن . [ رُ ع َ / ع ِ زَ دَ ] (مص مرکب ) پیوندن زدن . (از آنندراج ). درپی کردن . وصله کردن : هر نفس داغ دگر بر تن خود سوخت نظام همچو آن رقعه که بر خرقه ٔ پشمینه زنند.نظام دست غیب (ازآن
هفت رقعه ٔ ادکنلغتنامه دهخداهفت رقعه ٔ ادکن . [ هََ رُ ع َ / ع ِ ی ِ اَ ک َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از هفت طبقه ٔ زمین است . (برهان ). رجوع به شادروان ادکن شود.
رقاعفرهنگ فارسی عمید۱. [جمعِ رُقعَة] = رقعه۲. (هنر) در خوشنویسی، نوعی خط از شش خطی که ابنمقله اختراع کرده است.
رقعه دوختنلغتنامه دهخدارقعه دوختن . [ رُ ع َ / ع ِ ت َ ] (مص مرکب ) پیوندکردن . (از آنندراج ). وصله بر جامه زدن : چند به شب در سماع جامه دریدن ز شوق روز دگر بامداد رقعه بر آن دوختن . سعدی .هم رقعه دوختن
رقعه زدنلغتنامه دهخدارقعه زدن . [ رُ ع َ / ع ِ زَ دَ ] (مص مرکب ) پیوندن زدن . (از آنندراج ). درپی کردن . وصله کردن : هر نفس داغ دگر بر تن خود سوخت نظام همچو آن رقعه که بر خرقه ٔ پشمینه زنند.نظام دست غیب (ازآن