خشکسارلغتنامه دهخداخشکسار. [ خ ُ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) زمینی را گویند که از آب دور باشد. (برهان قاطع)(آنندراج ) (انجمن آرای ناصری ). خشک زار : گرمسیری ز خشکساری بوم کرده باد شمال را بسموم . نظامی . || زمینی که باران بر آن نباریده باش
خشکسارفرهنگ فارسی عمیدزمین خشک و بیآبوعلف: ◻︎ به هر خشکساری که خسرو رسید / ببارید باران، گیا بردمید (نظامی۵: ۱۰۰۲).
خشکسارفرهنگ فارسی عمیدمبهوت؛ بهتزده؛ سرگردان: ◻︎ چون سیرت چرخ را بدیدم / کاو کرد نژند و خشکسارم (ناصرخسرو۱: ۳۴۴).
خشکسارفرهنگ فارسی معین(خُ) (اِمر.) سرزمینی که از آب بی بهره است ، زمین بی آب و گیاه ؛ خشک - زار، خشک سر.
خشکسرلغتنامه دهخداخشکسر.[ خ ُ س َ ] (اِخ ) دهی از ده های ساری به مازندران . (از مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 122).
خشکزارفرهنگ مترادف و متضاد۱. استپ، بیابان، کویر ≠ واحه ۲. خشکسار، بیآبوعلف، خشک، برهوت، بیسبزهوگیاه ≠ سبزهزار
سارلغتنامه دهخداسار. (اِ) سر. (برهان ) (جهانگیری ) (شعوری ) (انجمن آرا) (آنندراج ). که به عربی رأس گویند. (برهان ). به این معنی در ترکیبات زیر آمده است : آسیمه سار، سرآسیمه . آسیمه سر. سیمه سار : من از بهر آن بچه آسیمه سارهمی گردم اندر جهان سوگوار. <p cla