بالین پرست

bālinparast

معنی

۱. [مجاز] شخص تنبل و بیکاره که سر از بالین برندارد.
۲. پرستار؛ پایین‌پرست.

جست‌وجوی دقیق

بالین پرست

فرهنگ فارسی عمید

۱. [مجاز] شخص تنبل و بیکاره که سر از بالین برندارد.۲. پرستار؛ پایین‌پرست.

بالین پرست

بالین پرست . [پ َ رَ ] (نف مرکب ) دوستدار بالین . || کنایه از مردم تنبل و بیکار و هیچکاره باشد. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). کنایه از شخص بیکار و پرخواب باشد. (انجمن آرای ناصری ). شخص تنبل و بیکار و آرام دوست که سر از بالین نتواند برداشت . (آنندراج ). شخص شل و بیکار و آرام دو

جست‌وجوی هم‌آوا

بالون

balloon

واژه‌های مصوب فرهنگستان

وسیله‏ای هوایی که نیروی جلوبرنده ندارد و بر بعضی از آنها موتور نصب می‏شود

بالون‌ رادیوگمانه

radiosonde balloon

واژه‌های مصوب فرهنگستان

بالونی برای حمل رادیوگمانه به بالا

بالون سقف‏یاب

ceiling balloon

واژه‌های مصوب فرهنگستان

نوعی بالون که برای تعیین سقف به کار می‏رود

تلسکوپ بالون‌بُرد

balloon-borne telescope

واژه‌های مصوب فرهنگستان

تلسکوپی که برای کاهش تلاطم جوّی و رصد بهتر اجرام نجومی، آن را به‌وسیلۀ بالون به ارتفاعات بالای جوّ می‌فرستند متـ . تلسکوپ پوشن‌سپهری stratosphere telescope, stratoscope

عروسک بالونی

balloon puppet

واژه‌های مصوب فرهنگستان

عروسکی غول‌پیکر که آن را با گاز هلیوم پر می‌کنند

جست‌وجوی مشابه

بالین پرستنده

لغت‌نامه دهخدا

بالین پرستنده . [ پ َ رَ ت َ دَ / دِ ] (نف مرکب ) خدمتکار. (آنندراج ). بالین پرست . (فرهنگ نظام ) : چو بالین پرستنده شد نرم گوی ازو بیشتر مهربانی مجوی . نظامی .و رجوع به بالین پرست

جست‌وجوی متن

پایین پرست

فرهنگ فارسی عمید

کنیز؛ خدمتکار؛ پرستار؛ بالین‌پرست.

جست‌وجوی هم‌آغاز

بالین

لغت‌نامه دهخدا

بالین . (ص نسبی ) منسوب به بال . || (اِ) بالشی را گویند که زیر سر نهند. (برهان قاطع). آنچه زیر سر نهند هنگام خسبیدن و آنرا بالشت و بالش نیز گویند و نرم است . (از شرفنامه ٔ منیری ). مُتّکا. هدایت در انجمن آرا در توصیف بالین و نهالی آرد: چون در وقت راحت و خواب در زیر سر و بازو

بالین

فرهنگ فارسی عمید

۱. بستر.۲. بالش؛ آنچه در موقع خواب بر آن تکیه دهند.۳. آن قسمت از بستر یا تختخواب که طرف سر و سینه واقع می‌شود.

بالین

دیکشنری فارسی به انگلیسی

bed, bedside, pillow

بالین

دیکشنری فارسی به عربی

عيادة , وسادة

بالین

فرهنگ فارسی معین

[ په . ] ( اِ.) بالش ، بستر.

جست‌وجوی هم‌قافیه

بالین

لغت‌نامه دهخدا

سنگ بالین

لغت‌نامه دهخدا

سنگ بالین . [ س َگ ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) سنگ بالش : ز شیرین سرگذشتی گشته سنگین خواب شیرینم بکوه بیستون صد بار دارد سنگ بالینم .محسن تأثیر (از آنندراج ).

نازبالین

لغت‌نامه دهخدا

نازبالین . (اِ مرکب ) بالشی است که زیر رخسار نهند. (شمس اللغات ). نازبالش .متکای پهن و نرم . رجوع به نازبالش شود : اگر نازبالین او اخگر است ولی مسند او بخاکستر است . ملاطغرا (از آنندراج ).رجوع به نازبالش شود.

موزه بالین

لغت‌نامه دهخدا

موزه بالین . [ زَ / زِ ] (اِ مرکب ) آستر نرمی که در پاشنه ٔ کفش و یا موزه قرار می دهند.

هم بالین

لغت‌نامه دهخدا

هم بالین . [ هََ ] (ص مرکب ) دو تن که در کنار یکدیگر آرامند. همسر. جفت . || هر دو چیز که در کنار هم قرار گیرند : درخت ساده از دینار و از گوهر توانگر شدکنون با لاله اندر دشت هم بالین و بستر شد.فرخی .

درپیوند

بیشتر بدانید

بالین پرست

bālinparast

معنی

جست‌وجوی دقیق

فرهنگ فارسی عمید

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌آوا

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

فرهنگ فارسی عمید

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به انگلیسی

دیکشنری فارسی به عربی

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا