اغانیلغتنامه دهخدااغانی . [ اَ ] (ع اِ) ج ِ اُغنیَّة. سازهایی که بدون نفخ ودم نواخته میشود مثل چنگ و رباب و امثال آنها خلاف مزمار که سازی است که با نفخ دم نواخته شود مثل نی و امثال آن . (فرهنگ نظام ). || ج ِ اغنیة، بمعنی تصنیف در تداول عربی امروز. رجوع به اغنیه شود.
اغنیلغتنامه دهخدااغنی . [ اَ نا ] (ع ن تف ) غنی تر. (یادداشت بخط مؤلف ). بی نیازتر. غنی تر. (ناظم الاطباء). بی نیاز. (آنندراج ): اغنی عن الشی ٔ من الاقرع عن المشط.اغنی عنه من التفة عن الرفة. (از یادداشت مؤلف ).
ظبیةلغتنامه دهخداظبیة. [ ظَب ْ ی َ ] (اِخ ) بنت وزیر الباهلیة. یکی از زنان ادیبه است و در اغانی نام وی آمده است .
حبیشلغتنامه دهخداحبیش . [ ] (اِخ ) ابن موسی الضبی . وی کتاب اغانی را برای متوکل تألیف کرده و در آن چیزها بیاورده که اسحاق و عمروبن بانه آنها را ذکر نکرده اند و از نامهای زنان و مردان آوازخوان در جاهلیت و اسلام بنوشته بر ظریف و غریب ذکر کرده .او راست : کتاب اغانی بر حروف معجم و کتاب مجردات ال
اسلملغتنامه دهخدااسلم . [ اَ ل َ ] (اِخ ) ابن احمدبن سعیدبن قاضی الجماعة اسلم بن عبدالعزیز، مکنی به ابوالحسن . او راست : کتاب اغانی زریاب .
ابوالقاسملغتنامه دهخداابوالقاسم . [ اَ بُل ْ س ِ ] (اِخ ) علی بن الحسین . مکنی بابی الفرج اصفهانی . صاحب کتاب اغانی . رجوع به علی بن الحسین ... شود.
داغانیلغتنامه دهخداداغانی . (اِخ ) قریه ای است بیک فرسنگی بیشتر میانه ٔ جنوب و مغرب خشت . (فارسنامه ٔ ناصری ).
چراغانیلغتنامه دهخداچراغانی . [ چ َ / چ ِ ] (اِ) چراغان . چراغوانی . چراغبانی . آئین بستن کوی و برزن شهر و چراغ بسیار روشن کردن در جشن ها وعروسی ها. جشن و شادی . چراغونی . چراغبارانی . چراغبارونی .
صاغانیلغتنامه دهخداصاغانی . (اِخ ) صالح بن یحیی بن بحتر. وی از دودمان امراء مغرب است و در جمع آثار اجداد خویش و تاریخ بلد خود حریص و در اخبار موثق بود. ابن سباط گوید: امیر بزرگ و عالم مشهور به علم و فراست و خداوند عزم و حزم بود و بر اقران خود فائق گشت و علم معرفت کواکب و نجوم و اسطرلاب را بیامو
صاغانیلغتنامه دهخداصاغانی . (اِخ ) احمدبن عمران ، از مردم صاغان . معلم قرآن بود بر طرف سکه ٔ عماره و از ابوبکر طوسی نوشت . معدنی گوید وی عم ابی علی صاغانی حنفی ، از مردم صغانیان است . او را در هر جنس از حدیث تصانیفی است . در نیشابور حدیث شنید و در خراسان و بغداد حدیث گفت . از سید ابوالحسن محمدب
